Onze reis door China wordt eindelijk vervolgd. Op onze laatste dag in Beijing hebben we het Olympic Green bezocht en uiteraard het Bird's Nest stadium en de Water Cube bekeken. Het Olympisch park is veel groter dan we hadden verwacht. In onze verbeelding zien we Pieter van den Hoogenband al op zijn fiets over het plein naar de Water Cube fietsen (in zijn Speedo;). Vervolgens zijn we naar het Plein van de Hemelse Vrede gegaan. Het plein is zelf niet heel bijzonder, maar er hangen ontzettend veel beveiligingscamera's. Ook moesten onze rugzakken door de scanner voordat we het plein op mochten. Dit heeft alles te maken met het studentenprotest van 1989 dat volledig uit de hand was gelopen. Op het plein werden we gek van alle Chinezen die met ons op de foto willen. We moeten er toch echt eens geld voor gaan vragen...

's Middags was het dan eindelijk zo ver, onze eerste ervaring met het treinreizen in China zou niet lang meer op zich laten wachten. De reis naar het station bleek echter al een hele ervaring. We hadden geen zin om de 2km tussen de metro en het treinstation te gaan lopen (in de volle zon met een zware backpack), dus we hielden een soort tuk tuk aan (gemotoriseerde fiets met een bakje er achter). Helemaal weggepropt tussen onze rugzakken zaten we uiteindelijk in het gammele bakje (we durfden niet tegen de rugleuning aan te leunen) en na wat bijna aanrijdingen met auto's (de man fietste tegen het verkeer in) kwamen we veilig en wel bij het treinstation aan. Zo'n ervaring en dat voor 2 euro, dat maak je niet vaak mee!

Het reizen in de trein tussen de locals was prima, echter op een gegeven moment was de trein zo vol dat mensen in de gangpaden gingen zitten en liggen, zodat naar het toilet gaan een hele hindernis bleek te zijn. Wat fijn is aan de treinen in China is dat ze een heet waterreservoir hebben. Je kunt dus zelf een bak noedels meenemen, heet water erbij gieten en klaar is je avondeten. Ook de hard seats vielen mee, maar na 14 uur in de trein (en niet al te veel slaap) waren we toch blij dat we uit konden stappen in Xi'an.

In Xi'an waanden we ons in Nederland, aangezien het er onwijs hard regende. Gelukkig hebben we allerlei regenhoezen om onze spullen te beschermen. Als beloning voor de lange treinreis en het zoeken naar ons hostel in de stromende regen, hebben we onszelf getrakteerd op heerlijk Haagen-Dazs ijs. In China heb je een soort Haägen-Dazs cafés, het lijkt ons een goed idee deze ook in Nederland te openen.

Je kunt Xi'an niet verlaten zonder het Terracotta leger te bezoeken. Dit hebben wij uiteraard dan ook gedaan. Het is erg indrukwekkend om te zien wat er in het verleden gemaakt is zonder hulp van de moderne machines die wij kennen. De soldaten hebben allemaal een eigen gezicht, de paarden, wagens en wapens zijn ook allemaal gemaakt, ze waren in het verleden blijkbaar erg creatief! De soldaten zouden het graf van Qin Shi Huang, de eerste keizer van China, beschermen. De ingang van het graf van de keizer is (nog) niet gevonden. Waarschijnlijk is nog lang niet alles opgegraven, dus wie weet hoe groot terracotta leger daadwerkelijk is. Wat ons verder opviel was dat er van de bezoekers eindelijk meer dan 1% duidelijk westers was. Er zijn dus toch nog meer Europeanen en Amerikanen in China! Ze verkopen hier trouwens hondenvacht (in plaats van beer of tijger), vooral herdershonden schijnen populair te zijn.

Verder hebben we de Big Goose Pagoda bezocht en de Moslimwijk. De Moslimwijk was voor Tessa de hemel op aarde. Ontzettend veel heerlijke en zoete lekkernijen te koop (dus degenen die denken dat wij 10 kilo lichter terug komen, vergeet het maar)! Verder werden er veel noten, zaden, specerijen en toeristische prullaria verkocht. Ook werd in deze wijk duidelijk dat het schoonmaken en snijden van vlees niet zo hygiënisch gebeurd als in Nederland. Gewoon op straat (kleine dieren) of in gebouwen waarvan de deuren wijd open staan. We hebben dus aardig wat lichaamsdelen van koeien, kippen en eenden gezien. Ook het vervoeren van het vlees gaat gewoon met de fiets (grote hoeveelheden vlees liggen onafgedekt in een bak die achter de fiets hangt). We denken nu wel twee keer na voordat we wat gaat eten bij een kraampje aan de straat.

Na Xi'an zijn we met het vliegtuig naar Kunming gegaan (de andere optie was 37 uur met de trein, dat leek ons geen goed idee). In Kunming hebben we het Green Lake Park bezocht, waar we een speciaal dansoptreden kregen van een hele aparte Chinees (we weten nog steeds niet of het een man of een vrouw was). Kunming vonden we niet zo boeiend, dus we zijn al snel met de bus naar Yuanyang gegaan, bekend om de mooie rijstterrassen. Samen met de Canadees Hugh en zijn Amerikaanse vriendin Laura hebben we de busrit van ruim 8 uur weten te doorstaan.

En het was het meer dan waard! Ten eerste al vanwege het hostel waar we verbleven. Het hostel lag in een klein dorpje (dorpje is al een te groot woord, meer een aantal huizen bij elkaar) tussen de rijstvelden. Vanuit het hostel (en onze kamer) hadden we een fantastisch uitzicht over de rijstterrassen en de bergen. In het hostel moest je eten wat de pot schaft, maar dat was geen enkel probleem. In dit hostel hebben we tot nu toe het lekkerst gegeten (alles komt uit de eigen moestuin, de kip liep waarschijnlijk een half uur geleden nog vrolijk tussen de huizen en uiteraard aan rijst geen gebrek). Je at met alle gasten aan een tafel en zo spreek je dus met een hoop mensen, waaronder een Amerikaans stel (onze leeftijd) die 3 jaar (!) gaan reizen (ze zitten nu op 9 maanden). Daarnaast hadden we het gevoel dat we terug in de tijd waren gegaan. Koeien, varkens, kippen, eenden, honden, katten, ze lopen allemaal los tussen de huizen. De vrouwen dragen nog traditionele kleding en vrijwel alles wordt met de hand en simpel gereedschap gedaan (ook het bouwen van huizen, wegen en bruggen). Winkels zijn gewoon de woonkamers van de mensen waar ze wat spulletjes verkopen. Helaas ligt er ook overal rommel op straat en ruik je het afval en ontlasting. En er was geen internet (ja, het bestaat nog), lekker rustig. Erwin is samen met Hugh wezen hardlopen, 15 minuten stijgen en 15 minuten dalen. De marathon was nog maar een aantal maanden geleden, maar hardlopen in de bergen is toch een andere tak van sport. Erwin kwam dan ook redelijk uitgeput terug.

Het was heerlijk om na al die steden eens in de natuur en uit de chaos te zijn. We hebben door de rijstvelden gelopen (via een pad dat Erwin en Hugh tijdens het hardlopen hadden gevonden, het uitzicht was echt geweldig), zijn door vrijwel iedere lokale bewoner aangestaard (vooral kinderen kunnen ongegeneerd staren) en zijn twee keer door een taxi ‘gered' (voor lokaal transport ben je afhankelijk van minibusjes die je voor een klein bedrag meenemen. Als je op 10km van je hostel bent, het wordt donker, er is al een kwartier geen verkeer langs gekomen en de enigen die je tegenkomt zijn een stel kippen, dan is een taxi echt een geschenk uit de hemel). De andere keer dat de taxi ons redde was op weg naar het busstation (een uur rijden vanaf het hostel). Halverwege stond een vrachtwagen met pech, die beide kanten op een gigantische file veroorzaakte. Gelukkig kon onze taxichauffeur hier prima doorheen manoeuvreren (soms wel heel dicht langs de rand) en kwamen we op tijd bij het busstation. We hebben wel het idee dat als we over 5 of 10 jaar terug komen, de omgeving (helaas) toeristischer zal zijn. Op veel plekken worden hotels gebouwd. Voor de lokale economie is goed, maar voor de omgeving?

Na Yuanyang zijn we weer met de bus terug gegaan naar Kunming. Het eerste stuk gaat door de bergen. De buschauffeur reed aardig door en dit in combinatie met hobbels en haarspeldbochten zorgden ervoor dat een aantal Chinezen hun ontbijt niet binnen konden houden. Gatver. Gelukkig zijn al die autoritten naar de diverse skigebieden een goede voorbereiding voor ons geweest;) Maar eenmaal uit de bergen was de busrit prima (en de bus werd tussendoor gelukkig schoongemaakt).

Via Kunming zijn we met de trein (8 uur) doorgereisd naar Lijiang. Het kostte nog moeite om de zitplaatsen te vinden. In onze treinwagon zagen we alleen maar hokjes met daarin 4 bedden. Na hulp van een Australische Chinees (of Chinese Australiër?) bleek dus dat op een bed 4 mensen konden zitten. De bovenste bedden dienden als bagagerek. We blijven ons verbazen in China. Maar onze medepassagiers bleken gelukkig rustige Chinezen te zijn zonder ‘vieze' gewoontes.

Aangekomen op het treinstation van Lijiang bleken er meer mensen een taxi te willen dan dat er taxi's waren. Verbazingwekkend werd er niet voorgedrongen of iets dergelijks, maar bleven de mensen netjes in de rij op een taxi wachten. Ons geluk was dat we 3 Amerikanen ontmoetten die naar hetzelfde hostel als wij wilden gaan. En laat nou een van die Amerikanen een goed woordje Chinees kunnen! Zo kwamen we zonder al te veel problemen aan met de bus voor 20 eurocent bij het hostel, die aan de rand van de oude binnenstad ligt.

Vandaag hebben we fietsen gehuurd (we blijven Nederlanders) en hebben we de omgeving van Lijiang verkend (hoe krijg je aandacht in China? Door als westerling te gaan fietsen). Uiteindelijk zijn we beland bij de oude binnenstad van Shu He en hebben we daar rondgelopen. Helaas is het veel te toeristisch (hetzelfde geldt voor de oude binnenstad van Lijiang) en vroegen we ons af of alle huizen echt oud zijn. Het gekke is dat je in de oude binnensteden (zowel Lijiang als Shu He) entree moet betalen, maar dat niemand hier naar vraagt. Bij Shu He kun je gratis binnenkomen als je via de parkeerplaats komt en in Lijiang is er sowieso niemand die iets controleert. Dat zou in Nederland toch anders geregeld zijn.

Morgen beginnen we aan een driedaagse hike bij de Tiger Leaping Gorge. De uitzichten schijnen erg mooi te zijn, dus de volgende keer meer daarover!

Nog een huishoudelijke mededeling: we hebben besloten niet naar Tibet te gaan. De trip en alles er omheen is duurder dan we dachten. Daarnaast zouden we ons dan nu moeten haasten om nog op tijd Tibet te bezoeken (Chinees visum moet geldig zijn). We vinden het wel erg jammer, want Tibet stond hoog op ons verlanglijstje, maar we doen liever rustig aan zodat we kunnen genieten van onze reis.

Wat hebben we geleerd: nooit naar een hurktoilet (Frans toilet) gaan met een zonnebril op je hoofd... De zonnebril is nog gered;) (we krijgen wel goede bovenbeenspieren van deze toiletten).