Na de Australische, westerse gewoonten gaan we weer terug naar Azië. Wel naar een bijzonder gedeelte, de Filipijnen. We moeten heel even wennen, maar dat duurt niet lang. En het is fijn om weer voor 5 euro heerlijk te kunnen eten!

Manila

In Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, zagen we gelijk weer de typische kenmerken van een grote Aziatische stad: (te) veel mensen, chaotisch verkeer, veel uitlaatgassen, veel winkels en eten in overvloed. Daarnaast zagen we echter ook verschillen: Spaanse invloeden en kerken i.p.v. tempels, omdat de meeste mensen hier katholiek zijn. Helaas zagen we ook meer armoede dan in andere steden. De stad is een mengelmoes van westers en oosters: in een bepaald gedeelte van een wijk vind je de Starbucks, McDonalds en grote winkelcentra en in een ander gedeelte de Jollibee (Filipijnse fastfoodketen, lekkerder dan de McD;) en allerlei vage winkeltjes waar ze alles en niets verkopen. Het belangrijkste vervoersmiddel is een jeepney, een omgebouwde, meestal kleurrijke, jeep. Deze rijdt een vaste route, net als een bus. Hier passen, zoals we inmiddels gewend zijn, meer mensen in dan je denkt. Naast jeepney's rijden er ook talloze tricycles, een variant van de tuk-tuk.

We hebben de oude binnenstad bezocht: Intramuros. Deze is ommuurd en was vroeger een belangrijke Spaanse vestiging. We bekeken de Manila Cathedral (waar net een trouwerij gaande was) en Fort Santiago. Ook zijn er veel dingen (park, straten, museum, standbeelden) die verwijzen naar naar José Rizal, de grondlegger van het Filipijnse nationalisme. We zijn naar een pier gelopen en hebben daar de ondergaande zon bekeken. Wij vonden Manila niet echt een leuke stad en zijn vrij snel vertrokken naar Legazpi.

Legazpi

Ook Legazpi is geen bijzondere stad, maar vlakbij Legazpi ligt Mount Mayon, volgens velen de meest perfecte vulkaan op Aarde. De bedoeling was om deze te beklimmen. Helaas gooide het weer roet in het eten. Om de top van Mount Mayon te bereiken heb je tenminste 4 uur goed weer nodig. De weersvoorspellingen gaven echter aan dat het de komende dagen zeker zou gaan regenen (ja, we hebben een paar dagen een aantal flinke buien gehad) en er werd dus geen tocht naar boven georganiseerd. We hebben zelfs de (perfecte) top van de vulkaan niet kunnen zien, omdat deze continu in wolken gehuld was. Dus ook Legazpi hebben we snel achter ons gelaten en zijn doorgereisd naar Donsol. De route hier naar toe was erg mooi, we slingerden door een soort jungle met veel palmbomen.

Donsol

Donsol is een dorp aan de zee. We vonden een leuke slaapplaats bij een ‘resort' aan het strand met een paar palmbomen (alles langs het strand heet hier resort, maar dat wil nog niet zeggen dat er een supergroot zwembad en luxe kamers zijn haha). Donsol staat slechts om 1 ding bekend en dat zijn walvishaaien! Deze grote beesten zijn van maart t/m april vrijwel iedere dag te zien en kun je er naast snorkelen. Het is nu echter januari en dat betekent dat je geluk moet hebben om ze te zien. Van een paar mensen horen we dat de afgelopen dagen walvishaaien gezien zijn en we besluiten de gok te nemen.

De eerste dag zoeken naar walvishaaien bleek teleurstellend. Na 3 uur gezocht te hebben, zagen we niet meer dan water. De tweede dag steeg de spanning toen een van de ‘spotters' iets zag in het water. Zou het echt een walvishaai zijn? Helaas, het bleek ‘slechts' een dolfijn. Van de spotter die ons de tweede dag begeleidde begrepen we dat vanwege de volle maan de stroming verkeerd stond en de walvishaaien er daarom niet waren (de plankton drijft met de stroom mee en dat is het voedsel van de walvishaaien). Balen! Maar goed, zoals andere mensen op de boot opmerkten, als dit pas onze eerste echte teleurstelling was na ruim 4 maanden reizen, dan mochten we eigenlijk niet zeuren, en dat is natuurlijk helemaal waar. En daarnaast wisten we dat het een gok was hier te komen en dus helaas verkeerd gegokt.

Wel werden we vanwege een fiesta (ze hebben veel fiesta's in de Filipijnen) uitgenodigd om bij de neef van de spotter thuis te komen eten. We legden met de boot aan bij een buitenwijk van Donsol. Duidelijk was dat hier niet vaak toeristen kwamen, van alle kanten werden we bekeken en giechelden kinderen als we langsliepen. We weten niet precies wat de namen zijn van de gerechten die we gegeten hebben, maar het waren in ieder geval rijst, aardappelen en varkensvlees. Erwin heeft zelfs een stukje varkenslong op en hij vond het eigenlijk best lekker.

Ook hebben we in Donsol een gerecht met stingray op, erg lekker. Daarnaast een Filipijns gerecht, kip adobo en het nationale Filipijnse toetje: halo-halo, dat mix-mix betekent. En een mix is het zeker! Het is een glas gevuld met ijs, kokosmelk, suiker, ube (gezoete plantenwortel dat net iets grover is gemalen als suiker), groene en doorzichtige jelly snoepjes, kleine bruine boontjes en granen. Het klinkt waarschijnlijk niet al te lekker, maar het was prima te eten, zelfs de jelly snoepjes en ube.

Tagbilaran

Na de teleurstellingen van Mount Mayon en de walvishaaien zijn we vetrokken naar Tagbilaran, de hoofdstad van het eiland Bohol. Hier hebben we een toeristische toer gedaan die ons de ‘highlights' van Tagbilaran en omgeving liet zien. Eerst bekeken we een standbeeld die de ‘Blood Feud' weergaf. Een belangrijke Spanjaard en Filippino hebben een paar 100 jaar geleden elkaars bloed gedronken om zo hun vriendschap te bezegelen. De Filipijnen zien dit als een teken van vriendschap tussen het Westen en de Filipijnen. Vervolgens hebben we de oudste kerk van de Filipijnen bezocht, de Baclayon Church. Een mooie kerk, met name vanwege alle verweerde plekken die de kerk een ‘ruïne-achtige' indruk geven.

Daarna volgde (voor ons) de belangrijkste attractie van Bohol: tarsiers!!! Tarsiers (spookdiertjes) zijn een soort kleine aapjes met super grote ogen, dunne enge vingers en tenen, een rattenstaart en kale oren. De ogen zitten vast in hun hoofd, dus als ze in een andere richting willen kijken, moeten ze altijd hun hoofd draaien. Gelukkig voor de tarsiers kunnen ze hun hoofd 180 graden draaien, zodat ze niets missen. Ook kunnen ze 5 meter ver springen, best indrukwekkend voor zo'n kleintje. We zijn naar 2 opvangcentra geweest om ze te bekijken, in het wild is het bijna niet te doen. Echt bizarre beesten, we denken dat ze de inspiratie voor Gizmo (Gremlins) zijn geweest.

Na de tarsiers hebben we een vlindertuin bezocht (jaja, we hebben echt de toerist uitgehangen) en reden daarna door naar de Chocolate Hills, ook een van de grote trekpleisters van Bohol. De Chocolate Hills zijn in de zomer bruin, maar omdat het nu ‘winter' is (de gemiddelde temperatuur ligt rond de 30 graden, echt koud haha) zijn de Chocolate Hills nog groen. Het is wel een bijzonder landschap om te zien. De Chocolate Hills zijn een soort ronde heuvels, die niet echt in de rest van de omgeving passen.

De Filipijnen staan bekend om hun witte stranden met palmbomen en blauwe zee. Hoog tijd dus dat wij deze eens gaan opzoeken. Vanuit Tagbilaran is het een kwartiertje tijden naar Alona Beach dat op het eiland Panglao ligt. Hier schijn je goed te kunnen duiken, we zijn benieuwd!

Alona Beach

In Alona Beach slapen we helaas niet in een mooi strandhutje aan het water. Het is hier zo toeristisch dat grote resorts de beste plekken hebben ingenomen. Als je een betaalbare slaapplaats wilt met een warme douche, moet je iets van het strand af. Maar goed, die slaapplaats vonden we op 500 meter van het strand, wat natuurlijk prima is.

Het strand is inderdaad prachtig. Mooi wit zand en een fantastische zee, van turkoois blauw in de ondiepe gedeelten en steeds meer donkerblauw naarmate het dieper wordt. Langs het strand staan palmbomen. Hier houden we het wel een paar dagen uit! We vinden een leuke duikschool waar we een aantal duiken bij boeken. De eerste paar duiken zijn bij het huisrif, een paar honderd meter van de kust. Hier kregen we al een prima voorproefje van wat het duiken hier te bieden heeft. Het water is redelijk helder, het koraal mooi en er zijn ontzettend veel tropische vissen. In het begin weten we gewoon niet waar we moeten kijken. En het is heerlijk om weer te duiken, dat hadden we gemist! En omdat we niet diep duiken kunnen we lang (gemiddeld een uur) onder water blijven.

De volgende duiken zijn rondom het bounty eiland Balicasag, een half uurtje varen. We snappen waarom dit een beroemde duikplek is, het is hier geweldig mooi! Nog meer tropische vissen en koraal, maar ook schildpadden, trevaly en een grote school jackfish. Verder maken we nog een duik bij Snake Island, waar we uiteraard zeeslangen zien. Onze mooiste duik was echter de nachtduik bij het huisrif. Gewapend met een goede zaklamp gaan we met zonsondergang het water in. Na even zoeken zien we de mandarin fish, een mooi klein visje (oranje me groene strepen en een blauwe rand langs de vinnen) die zich slechts 2 keer per dag laat zien (over goede timing gesproken). Ook zien we ‘wandelende' zeesterren, een octopus en een pinnate fish, een bijzondere gevormde zwarte vis met een oranje rand. Daarnaast is ook het koraal anders, 's nachts komen er een soort ‘bloemen' naar buiten die je overdag niet ziet. En omdat je met een zaklamp alles bekijkt, zijn de kleuren veel helderder. Echt heel gaaf!

Tijdens onze duiktrips hebben we het Canadese stel Jay en Marylin ontmoet, waar we 's avonds een paar keer mee zijn wezen eten. Eigenlijk hebben we alleen maar verse vis op die je zelf uit kon zoeken. Vervolgens werd deze schoongemaakt, gekruid en op de bbq gelegd, jammie! We hebben tonijn, jackfish, lapu-lapu, parrot fish, white snapper, rabbit fish en garnalen op. Ook aan drank ontbrak het niet. San Miguel bier in een literfles is heel normaal en er werden lekkere Baileys shakes gemaakt, altijd goed!

Angeles

Helaas moesten we dit paradijsje toch een keer verlaten en zijn we terug gegaan naar Manila voor onze vlucht naar Kuala Lumpur (tussenstop op weg naar Nieuw-Zeeland). In Manila kwamen we er achter dat onze vlucht niet vanaf Manila ging, maar vanaf Clark, zo'n 95 kilometer verderop! (via internet hadden we echt Manila ingevoerd, beetje vaag) Gelukkig hadden we nog een dag ‘reservetijd' en konden we met een bus van Manila naar Angeles, een stad dicht bij het vliegveld. Angeles bleek echter een stad te zijn waar vrijgezelle (of niet) mannen naar toe kwamen om een 'leuke' tijd te hebben (netjes verwoord, toch?). Bij nader inzien zaten in onze bus inderdaad veel alleenreizende mannen. Gelukkig lag ons hotel buiten het centrum, zodat we er niet echt last van hebben gehad. We hebben nog wel door de ‘hoofdstraat' gelopen die vol stond met bars, clubs en discotheken, maar dit kon ons niet echt boeien, eigenlijk was het best triest.

Maar gelukkig dat we op tijd zagen dat we naar een ander vliegveld moesten, zodat we zonder problemen onze vlucht hebben gehaald. We vonden de Filipijnen een mooie bestemming en hebben te weinig van het land gezien. Vooral voor het duiken (en de walvishaaien) zouden we zeker een keer terug willen gaan. We blijven 1 nacht in Kuala Lumpur en vliegen dan naar Nieuw-Zeeland, onze laatste stop van de reis. We hebben veel goede verhalen over Nieuw-Zeeland gehoord en hebben zin om te gaan. Helaas komt hiermee ook het einde van onze reis steeds dichterbij. Maar voor het zo ver is gaan we genieten van onze laatste weken!

Muziek: Bijna alle liedjes die je hoort zijn opnieuw ingezongen bekende Top 40 nummers. Waarschijnlijk vinden ze een Filippino die Engels zingt mooier klinken dan de originele artiest.

Grappig: Tijdens vluchten met Cebu Pacific worden er spelletjes gedaan. De stewardess noemt een voorwerp en wie dat als eerste omhoog steekt, krijgt een prijs. Erwin was een sudoku aan het doen en het voorwerp was een pen, maar helaas bleek iemand anders toch sneller.

Opvallend: In de Filipijnen zijn veel lady-boys. En het is blijkbaar erg normaal, want ze werken gewoon in winkels of restaurants. Vooral de toeristen vinden het vermakelijk.

Spannend: Tijdens een van de duiken werd Erwin ‘aangevallen' door een anemoonvis (Nemo). De vis ging op Erwins ademapparaat af (slim van zo'n vis). Het scheelde niet veel, maar Erwin won;)

Tessa's nieuwe verslaving: In Australië is het begonnen, maar vanwege de Starbucks in de Filipijnen heeft het doorgezet: Chai Tea Latte! Ze hoopt dat het in Nieuw-Zeeland en Nederland ook te krijgen is.